Devil May Cry 2 - I'm bored and old
Gracze na powrót Dante'go musieli czekać 2 lata, a o samym procesie produkcyjnym Devil May Cry 2 krąży wiele mniej lub bardziej potwierdzonych informacji. Jedna z nich mówi o tym, że przez lata produkcji stworzono tak okropną grę, że Capcom wyrzucił poprzedniego projektanta i na jego miejsce w prowadził Hideaki Itsuno, który przez 4 miesiące starał się odratować projekt.
Po skończeniu, a raczej przemęczeniu się przez DMC 2, jestem wstanie na spokojnie uwierzyć w tę wersję wydarzeń. Warto też nadmienić, że Hideaki został przy serii dając graczom np. Dante's Awakening, uważany przez wielu za najlepszą część.
Z chęcią mógłbym opowiedzieć o fabule DMC 2, gdyby taka w ogóle miała miejsce. W grze stajemy do walki naprzeciw diabolicznego biznesmena Ariusa, które chce przejąć władzę nad światem. O pomoc w pokonaniu go prosi nas Lucia, która jest drugą grywalną postacią i jej matka, Matier, która wie co nieco o ojcu Dantego, Spardzie, lecz opowie o nim dopiero po pokonaniu Ariusa.
Może się wydawać, że mogło z tego wyjść coś sensownego, ale nie wyszło.
Jesteśmy rzucani po lokacjach, które zbytnio nie mają związku z czymkolwiek, a przerywników jest jak na lekarstwo, więc może zdarzyć się moment, że zupełnie zapomnimy o celu gry.
W grze nie wyszło tyle rzeczy, że lepiej zacząć od pozytywów, których i tak jest niewiele.
Design Dante'go wyszedł bardzo dobrze. Charakter znów ma sarkastyczny i arogancki, lecz twórcy trochę go przytemperowali na rzecz większego chłodu i powagi. Sam wygląd włosów jak i całej postaci znów jest świetny, a raczej cool.
Animacje są o wiele płynniejsze i mają więcej detali, dzięki czemu lawirowanie między demonami staje się jeszcze bardziej satysfakcjonujące. Grafika jest odrobinę lepsza, ale nie jest to nic specjalnego.
Po skończeniu, a raczej przemęczeniu się przez DMC 2, jestem wstanie na spokojnie uwierzyć w tę wersję wydarzeń. Warto też nadmienić, że Hideaki został przy serii dając graczom np. Dante's Awakening, uważany przez wielu za najlepszą część.
Z chęcią mógłbym opowiedzieć o fabule DMC 2, gdyby taka w ogóle miała miejsce. W grze stajemy do walki naprzeciw diabolicznego biznesmena Ariusa, które chce przejąć władzę nad światem. O pomoc w pokonaniu go prosi nas Lucia, która jest drugą grywalną postacią i jej matka, Matier, która wie co nieco o ojcu Dantego, Spardzie, lecz opowie o nim dopiero po pokonaniu Ariusa.
Może się wydawać, że mogło z tego wyjść coś sensownego, ale nie wyszło.
Jesteśmy rzucani po lokacjach, które zbytnio nie mają związku z czymkolwiek, a przerywników jest jak na lekarstwo, więc może zdarzyć się moment, że zupełnie zapomnimy o celu gry.
W grze nie wyszło tyle rzeczy, że lepiej zacząć od pozytywów, których i tak jest niewiele.
Design Dante'go wyszedł bardzo dobrze. Charakter znów ma sarkastyczny i arogancki, lecz twórcy trochę go przytemperowali na rzecz większego chłodu i powagi. Sam wygląd włosów jak i całej postaci znów jest świetny, a raczej cool.
Animacje są o wiele płynniejsze i mają więcej detali, dzięki czemu lawirowanie między demonami staje się jeszcze bardziej satysfakcjonujące. Grafika jest odrobinę lepsza, ale nie jest to nic specjalnego.
"Every hero has a weakness."
Przestanę już udawać, że DMC 2 to dobra gra i przejdę do wad. Po pierwsze i najważniejsze - Devil May Cry 2 to nie slasher, tylko shooter. Broń palna zadaje o wiele większe obrażenia niż w poprzedniej części, a miecze są tylko przydatne w dosłownie 2 walkach z bossami. Można powiedzieć, że taka gra jest zupełnie nieopłacalna, ponieważ zdobywamy wtedy mniej red orbów, potrzebnych do ulepszania broni i kupowania sprzętu, ale orbów dzięki walce na dystans otrzymujemy w sam raz do ulepszenia wyrzutni rakiet i kilku przedmiotów, co w zupełności wystarcza.
Z tego co napisałem, łatwo można wywnioskować, że poziom trudności jest niesamowicie niski. Inteligencja przeciwników jest niższa niż w najnowszej odsłonie Far Cry, co rzeczywiście oznacza istną paraolimpiadę podczas walki. Pociski w nas umyślnie nie trafiają, przeciwnicy są bardzo wolni, a nasz pasek życia dość wolno spada. Niby można wybrać wyższy poziom trudności, ale można to zrobić dopiero po jednokrotnym zakończeniu tej porażki.
W sumie, nie potrzebne są żadne opisy do opisania walki, a wystarczy tylko stanąć w miejscu. Upiorne zastępy dostają wtedy zupełnego ogłupienia, co może powodować salwy śmiechu skierowane do monitora. Niech świadectwem tego będą licznie filmiki na YouTube, które pokazują "zachowania" np. wilków w grze.
Bossowie, podobnie jak zwykli przeciwnicy są beznadziejni. Często wystarczy trzymać 2 przyciski odpowiadające za strzelanie z wyrzutni rakiet i ot, cała walka. W czasie tych niesamowicie dynamicznych pojedynków możemy przeczytać kilka stron książki lub przejrzeć głupie posty gwiazd na Twitterze, bo na samo starcie nie trzeba zwracać większej uwagi.
Nawet jak już chcemy powalczyć mieczem z jakiegoś dziwnego powodu, to jest to mocno frustrujące z powodu blokowania kamery na przeciwnikach, których często nie chcemy atakować, co powoduje spory chaos.
Przestanę już udawać, że DMC 2 to dobra gra i przejdę do wad. Po pierwsze i najważniejsze - Devil May Cry 2 to nie slasher, tylko shooter. Broń palna zadaje o wiele większe obrażenia niż w poprzedniej części, a miecze są tylko przydatne w dosłownie 2 walkach z bossami. Można powiedzieć, że taka gra jest zupełnie nieopłacalna, ponieważ zdobywamy wtedy mniej red orbów, potrzebnych do ulepszania broni i kupowania sprzętu, ale orbów dzięki walce na dystans otrzymujemy w sam raz do ulepszenia wyrzutni rakiet i kilku przedmiotów, co w zupełności wystarcza.
Z tego co napisałem, łatwo można wywnioskować, że poziom trudności jest niesamowicie niski. Inteligencja przeciwników jest niższa niż w najnowszej odsłonie Far Cry, co rzeczywiście oznacza istną paraolimpiadę podczas walki. Pociski w nas umyślnie nie trafiają, przeciwnicy są bardzo wolni, a nasz pasek życia dość wolno spada. Niby można wybrać wyższy poziom trudności, ale można to zrobić dopiero po jednokrotnym zakończeniu tej porażki.
W sumie, nie potrzebne są żadne opisy do opisania walki, a wystarczy tylko stanąć w miejscu. Upiorne zastępy dostają wtedy zupełnego ogłupienia, co może powodować salwy śmiechu skierowane do monitora. Niech świadectwem tego będą licznie filmiki na YouTube, które pokazują "zachowania" np. wilków w grze.
Bossowie, podobnie jak zwykli przeciwnicy są beznadziejni. Często wystarczy trzymać 2 przyciski odpowiadające za strzelanie z wyrzutni rakiet i ot, cała walka. W czasie tych niesamowicie dynamicznych pojedynków możemy przeczytać kilka stron książki lub przejrzeć głupie posty gwiazd na Twitterze, bo na samo starcie nie trzeba zwracać większej uwagi.
Nawet jak już chcemy powalczyć mieczem z jakiegoś dziwnego powodu, to jest to mocno frustrujące z powodu blokowania kamery na przeciwnikach, których często nie chcemy atakować, co powoduje spory chaos.
"A false coin, for a false god."
Używanie Devil Trigger'a w tej części jest dla mnie wręcz oszustwem. Mimo, że wygląda naprawdę dobrze, to ze względu na niski poziom trudności, niszczy i tak nieistniejący balans. Gwiazdki, które go uzupełniają są całkiem tanie, więc jeśli ktoś ma jakikolwiek problem (w co wątpię) , może natychmiast się przez niego przebić.
Muzyka jest całkiem niezła, szkoda, że marnuje się w tak nędznym tytule. Twórcy odeszli z kościelnych brzmień dając czysto elektroniczny soundtrack, ale klimat DMC został zachowany.
Projekt lokacji jest beznadziejny. Są duże, otwarte, a czasem nawet kręte, jednak niczemu dobremu to nie służy, a tylko przeszkadza w walce i wykonywaniu combosów, a triki typu chodzenie po ścianach są w nich zupełnie bezużyteczne. W ruszaniu się od przeciwnika do przeciwnika też nie pomagają, a atak stringer, który na to pozwalał został znacznie osłabiony, więc pozostają nam tylko mało efektowne uniki.
Jest to jedyna część, w której wykorzystano mechanikę amuletu. Możemy zmieniać jego części, które znajdujemy podczas gry. Mogą nam dać różne bonusy np. ataki ogniste, piorunami, latanie lub bieganie w Devil Trigger itd. O ile ataki żywiołami są w porządku (chociaż nic nie wiadomo o ich efektywności, co trochę traci sens), to ulepszenia DT są po prostu głupie. Dante to w końcu pół demon, więc nie powinien mu być potrzebny żaden amulet do aktywowania swoich mocy, tylko wszystkie powinny być dostępne w każdej chwili.
DMC 2 jest chronologicznie ostatnią częścią, więc może mocy Dante'go powoli słabną?
Podsumowując cały ten bałagan, to Devil May Cry 2 jest grą zepsutą. Nie wierzę, że twórcy w pełni świadomie wydali tę grę, wiedząc o wszystkich błędach zawartych w rozgrywce. Na szczęście, był to jedyny drastyczny spadek formy w numerowanych odsłonach, dzięki Hideaki Itsuno, które już na stałe zajął się serią.
Używanie Devil Trigger'a w tej części jest dla mnie wręcz oszustwem. Mimo, że wygląda naprawdę dobrze, to ze względu na niski poziom trudności, niszczy i tak nieistniejący balans. Gwiazdki, które go uzupełniają są całkiem tanie, więc jeśli ktoś ma jakikolwiek problem (w co wątpię) , może natychmiast się przez niego przebić.
Muzyka jest całkiem niezła, szkoda, że marnuje się w tak nędznym tytule. Twórcy odeszli z kościelnych brzmień dając czysto elektroniczny soundtrack, ale klimat DMC został zachowany.
Projekt lokacji jest beznadziejny. Są duże, otwarte, a czasem nawet kręte, jednak niczemu dobremu to nie służy, a tylko przeszkadza w walce i wykonywaniu combosów, a triki typu chodzenie po ścianach są w nich zupełnie bezużyteczne. W ruszaniu się od przeciwnika do przeciwnika też nie pomagają, a atak stringer, który na to pozwalał został znacznie osłabiony, więc pozostają nam tylko mało efektowne uniki.
Jest to jedyna część, w której wykorzystano mechanikę amuletu. Możemy zmieniać jego części, które znajdujemy podczas gry. Mogą nam dać różne bonusy np. ataki ogniste, piorunami, latanie lub bieganie w Devil Trigger itd. O ile ataki żywiołami są w porządku (chociaż nic nie wiadomo o ich efektywności, co trochę traci sens), to ulepszenia DT są po prostu głupie. Dante to w końcu pół demon, więc nie powinien mu być potrzebny żaden amulet do aktywowania swoich mocy, tylko wszystkie powinny być dostępne w każdej chwili.
DMC 2 jest chronologicznie ostatnią częścią, więc może mocy Dante'go powoli słabną?
Podsumowując cały ten bałagan, to Devil May Cry 2 jest grą zepsutą. Nie wierzę, że twórcy w pełni świadomie wydali tę grę, wiedząc o wszystkich błędach zawartych w rozgrywce. Na szczęście, był to jedyny drastyczny spadek formy w numerowanych odsłonach, dzięki Hideaki Itsuno, które już na stałe zajął się serią.
